persephone

04/12/2010 at 03:14 (günlüğümsü)

koca şehirde akıp giden yıllardan sen mi sabit kaldın bir tek? kayıplarımız ortak değildi ya, yine de eşittik biz. büyüktün sen, farkında bile olmadan mutlu etmiştin geçmişimde bir yerlerde beni, bizi. oysa senin derdin kendi mutluluğundu. hani kelebek etkisi gibi, hiç bilmediğin bir yabancı gösterir ya içinin -hiç görmediğin için bilmediğin- yüzünü.. geçmişten bir yerlerden senin bulunduğun sahneleri eksiltsem yaşamımdan, değişen çok şey olur muydu bilmek isterdim.

ve yine geçip gittin gözlerimin önünden. yine dalgın, yine kayıpların gözlerini gölgelemiş, ama etrafındakilerden acını saklayabilmiş halde yürüyordun. kafandan geçebilecekleri düşündüm o an.. sevdiğinin ölmesinden acı ne olabilirdi? insan sonrasında nasıl hayattan kopmadan kalabilirdi? yeni bir şeylere başlamak için nasıl cesaretini toparlayabilirdi? bunları düşündüm sen yürürken. hayat üzülerek harcanmayacak kadar değerli miydi, yoksa harcadığını belli etmemek için rol yapmaya sebep olacak kadar basit miydi? Sen köşeyi dönünceye kadar bakakaldım arkandan, aklımda senli sahneler..

başladığımız yere döndük yine.. ikimiz de kaybettik, evet.. kayıplar geri gelmiyor ya, acılar sıfırlanıyor mu bilmem.. sadece senin gücünden destek aldım ben o an. ve yine hayatımda farkında bile olmadan -kendinle gurur duymak için bir sebebin daha olmadan- yönümü değiştirdin dönüm noktasında. sen olmasan da olurdu ama sen olduğun için daha iyi oldu.

haberin yok, yaşıyorum..