veda
beni ikinci kez serbest bıraktın istanbul. dönersem yine seninim.. ya dönmezsem?
uzun uzun baktım odama ayrılırken, senden sonra gelecekler senin kadar özel olmayacak dedim. bir parçamı orda bıraktım bugün. tekrar asla benim olamayacak el izlerim, odamın küçük karanlık bir kuytusunda kalmış kelimelerim, odamla aldığım nefeslerim, gözyaşlarım, kahkahalarım, kokum… hepsinden birer parça eksildi bugün. ya da odama gömüldü hepsi.
aklıma iki sene öncesi geldi, beni ilk bıraktığın gün… bir daha seni görebilecek miyim acaba diye sormuştum sana vapurdan, suretin git gide ufalırken. sen duymadın. duymadın ki beni yine getirdin kendine. bu son mu olacak dedim bugün yine sana. sen yine duymadın. umudum var…
ben köprüden geçiyordum, bulutlarsa içinden. gözlerimi sana nasıl da dikmiş olduğumu bildiğini anlamayayım diye örttün bulutları üstüne. yüzünün kızıllığını gizleyemedi bulutlar, ama biliyorum yine getireceksin beni kendime.
odam gitmemem için bin türlü bahane buldu bana. hiçbiri beni engelleyemedi. severek ayrılan iki sevgili gibi birbirimizden alabileceğimiz her şeyi aldık dün gece. sonrasında, birlikte olduğumuz kadar iyi olamayacağımızı bile bile.
özlemin şimdi daha da vurdu. odamın eşyaları yığılı şimdi, öksüz gibi her yerde. sahip çıkmaya çalışıyorum, annelerini isteyen çocuklar gibi huysuzluk ediyorlar. benim de onlardan farkım yok. yabancı gibiyim kendi evimde. her şeyimi şimdiden özledim, günler zorlaşacak.
ve da ayrı yazılır bazen..
slivovice 