slivovice

sarsıp yüzüme bakan sinirli kendimi görünmez yapmaktı belki de olması gereken. bense sus pus olmuş duruyordum sinirli bakışlarıma karşılık. kafamı çevirdiğimde gördüğümdü kurtuluş, oysa ben gidemiyordum bile. korkuyordum içten içe, belli etmiyordum evet. ama korkuyordum çok. neden sorusuna cevap verememek en kötüsüydü korkularımın.

yanılgılarıma bilmeden verdiğim isimdin sen. en büyük şansım oluşunun ardından başıma gelen en kötü şey oluşun arasındaki zaman dilimi geçti gözümün önünden. sahi üç vakit miydi sadece? ömrümdü sanki geçen? olmasan iyiydi ya, ölmesen -içimle beraber- daha iyiydi.. çok düşündün mü? ben hiç düşünmedim, gizli saklı bıraktıklarımı beynimin karanlık kıvrımlarına gömdüm.

ordasın ya, aslında yoksun. varlığımı bilmek bile seni mutsuz ederken orda olman mantık eşiğinden geçemiyor. hayır yoksun. yanılgılarımı ve yaşanmamış anılarımı da yok saymak isterdim senin gibi. belki bir gün? yara izi beni hep etkilemiştir bilirsin. en etkileyici yara izimsin..

zamanı geldiğinde ışığa dön yüzünü..