yir mi yedi?
durup saydım.
yirmi yedi? çok mu geldi? bu kadar yıl yaşadım, insan alışamıyor hayata. iyi şeylere çabuk alışılıyor oysa. demek ki hayat öyle matah bir şey değil. ve yazlıklarımı kaldırırken, darısı yalnızlıklarımın başına diyecek kadar umut doluyken, yirmi yedi olacak iş değil! hiç değil!
durup baktım.
insan uyudukça büyüyen bir şeymiş. bunu bilsem, uyumazdım bazı geceler. böylece pazar sabahları çizgi film izlemek için erken kalkmama da gerek kalmazdı çocukken.
yirmi yedi, tarttım.
kaç kilo gelebilir benimle hüzünler? gelmeseler? ne kadar uzaklaşabilirim kendimden önümüzdeki seneler? pardon ama, yirmi yediyim. mutluluklar, tam olarak neredeler?
uzaklaştım.
uzaktakiler… şu gün gelip, durup dururken beni bir güzel öpseydiler.
saatimi ayarladım. merhaba yeni günler.
slivovice 
Yorum bırakın